Eugenia Bieńkowska

[podpis] JAN TURNAU, ALINA BIEŃKOWSKA

GW Olsztyn nr 57, wydanie z dnia 09/03/2005POŻEGNANIA, str. 5

Pożegnanie (24 IX 1908 - 7 I 2005)

Eugenia Bieńkowska

Ś mierć miała ciężką: oddychała z coraz większym wysiłkiem. Niemniej gdy przyszła lekarka i zapytała ją: - Czy pani mnie poznaje? Czy wie pani, kim jestem? - odpowiedziała z najwyższym trudem, ale jak zawsze z najwyższą elegancją: - Człowiekiem mi bliskim.

Taka była Ciocia Geta, siostra mojej teściowej. Delikatność, dyplomację w stosunkach międzyludzkich uważała za świętą zasadę. Dbałość o formę nie przeszkadzała jej w upartym nieraz forsowaniu swojej woli i posiadaniu własnego zdania. Al...

Podobne artykuły

Eugenia Bieńkowska

GW Trójmiasto (Gdańsk)

Śmierć miała ciężką: oddychała z coraz większym wysiłkiem. Niemniej gdy przyszła lekarka i zapytała ją: - Czy pani mnie poznaje? Czy wie pani, kim jestem? - odpowiedziała z najwyższym trudem, ale jak
Eugenia Bieńkowska

Gazeta Stołeczna

Śmierć miała ciężką: oddychała z coraz większym wysiłkiem. Niemniej gdy przyszła lekarka i zapytała ją: - Czy pani mnie poznaje? Czy wie pani, kim jestem? - odpowiedziała z najwyższym trudem, ale jak
Eugenia Bieńkowska

GW Trójmiasto (Gdańsk)

Śmierć miała ciężką: oddychała z coraz większym wysiłkiem. Niemniej gdy przyszła lekarka i zapytała ją: - Czy pani mnie poznaje? Czy wie pani, kim jestem? - odpowiedziała z najwyższym trudem, ale jak

Eugenia Bieńkowska